Termin na zapłatę nowego podatku od nieruchomości komercyjnych już 20 lutego 

APA (uprzednie porozumienia cenowe) mają ułatwić odliczanie kosztów usług niematerialnych

Zwrot nadpłaty wskutek wyroku TSUE a okres przedawnienia zobowiązania podatkowego

Nowelizacja CIT już nowelizowana (ze skutkiem wstecznym)

Usługi doradcze przy uldze B+R nie muszą być świadczone przez jednostkę naukową

Przychód należny powstaje w momencie zawarcia umowy, niezależnie od daty wymagalności roszczenia

Wcześniejsze rozwiązanie umowy najmu – kara umowna jako koszt uzyskania przychodów

Termin na zapłatę nowego podatku od nieruchomości komercyjnych już 20 lutego 

Począwszy od 1 stycznia 2018 roku obowiązują zmiany wprowadzone do ustawy o CIT. Oznacza to, że podatnicy są obecnie obowiązani również do odprowadzania „minimalnego podatku” od posiadanych przez siebie nieruchomości komercyjnych.

Termin płatności pierwszej zaliczki upływa 20 lutego.

Przypominamy w skrócie kluczowe elementy tego nowego podatku:

• podatek należny jest od nieruchomości o wartości przekraczającej 10 mln PLN
• podstawą obliczenia jest wartość początkowa brutto (podatkowa), tj. bez umorzeń z tytułu amortyzacji, powiększona o ulepszenia
• podatek wynosi 0,035% od wartości przekraczającej 10 mln zł
• podatek minimalny można „kompensować” z zobowiązaniem z tytułu CIT – można go nie wpłacać, jeżeli jest niższy od zaliczki z tytułu CIT.

APA (uprzednie porozumienia cenowe) mają ułatwić odliczanie kosztów usług niematerialnych

Od 1 stycznia 2018 roku obowiązuje limit odliczania wydatków na usługi niematerialne nabyte od podmiotów powiązanych – niepodatkowe są koszty takich usług przekraczające 5% EBITDA.

Ograniczenie to nie obejmuje jednak kilku przypadków, w tym kosztów usług niematerialnych wynikających z transakcji, której warunki zostały objęte decyzją w sprawie uznania prawidłowości wyboru i stosowania metody ustalania ceny transakcyjnej pomiędzy podmiotami powiązanymi (APA).

Od pewnego czasu władze podatkowe deklarują, że procedura dotycząca APA zostanie uproszczona, aby ułatwić podatnikom zawieranie porozumień. Na chwilę obecną jednak nie zostały ujawnione szczegóły zmian w przepisach, które miałyby adresować ułatwienie stosowania tej procedury.

Zapraszamy do kontaktu z nami celem analizy zasadności oraz samego wdrożenia procedury APA.

Zwrot nadpłaty wskutek wyroku TSUE a okres przedawnienia zobowiązania podatkowego

W dniu 20 grudnia 2017 r. TSUE rozstrzygnął kwestię, która wcześniej zawisła przed polskimi organami podatkowymi oraz następnie sądami administracyjnymi (sygn. przed NSA: I FSK 224/15).

Postępowanie przed polskimi organami podatkowymi dotyczyło polskiej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, która wystąpiła w 2013 roku o zwrot nadpłaty VAT za lata 2005, 2006 oraz 2007. Podstawą dochodzonego zwrotu było wydane orzeczenie TSUE wskazujące na bezzasadność obciążenia VAT (dokładnie: C-224/11 BGŻ Leasing sp. z o.o.).

Organ odmówił wszczęcia postępowania z uwagi na upływ terminu przedawnienia. Z takim podejściem nie zgodził się sam podatnik, wskazując, że w tym zakresie typowy 5-letni okres przedawnienia nie powinien mieć zastosowania, gdyż w tym zakresie stoi w sprzeczności z prawem wspólnotowym. Sprawa ostatecznie trafiła przed NSA, który zdecydował się skierować pytanie prejudycjalne do TSUE.

Trybunał stwierdził, że brak jest przeszkód w świetle Traktatu o Unii Europejskiej ku temu, aby przepisy krajowe przewidywały przedawnienie uprawnienia do dochodzenia zwrotu niesłusznie zapłaconego podatku, gdy wniosek w tym zakresie został złożony po upływie okresu przedawnienia zobowiązania podatkowego – nawet jeżeli podstawą złożenia takiego wniosku było wydane orzeczenie TSUE.

Nowelizacja CIT już nowelizowana (ze skutkiem wstecznym)

W dniu 4 stycznia 2018 r. na stronie Rządowego Centrum Legislacji został opublikowany projekt, który ma wprowadzić zmiany do niedawno przyjętej ustawy o zmianach m.in. w ustawie o CIT (które weszły w życie począwszy od 2018 r.).

Na łamach prasy Maciej Żukowski – dyrektor departamentu podatków dochodowych w MF – uzasadniał wprowadzenie nowelizacji koniecznością doprecyzowania poprzednich zmian ze względu na pojawiające się wątpliwości interpretacyjne. Stąd też planowane wejście w życie zmian z retroaktywnym skutkiem (od 1 stycznia 2018 r.).

Nie wszystkie zmiany są jednak wyłącznie doprecyzowaniem. Projekt przewiduje między innymi następujące zmiany:

• wkłady pieniężne do spółek nie będą podlegały opodatkowaniu CIT, a jedynie niepieniężne (poprzednia nowelizacja wprowadzała opodatkowanie wszystkich wkładów do spółek);
• możliwość szacowania przez organ dochodu/straty w przypadku, gdy wartość zadłużenia przewyższa wartość finansowania, jaką podatnik mógłby uzyskać, gdyby zostało ono udzielone przez podmiot niepowiązany (nowa regulacja).

Treść pozostałych zmian oraz status procesu legislacyjnego można śledzić pod poniższym linkiem: https://legislacja.rcl.gov.pl/projekt/12306805

Usługi doradcze przy uldze B+R nie muszą być świadczone przez jednostkę naukową

Począwszy od 1 stycznia 2016 r. obowiązują regulacje dotyczące tzw. ulgi B+R (która zastąpiła dotychczasową ulgę technologiczną). Regulacje te dają możliwość obniżenia podstawy opodatkowania o część poniesionych kosztów kwalifikowanych na działalność badawczo-rozwojową. Jako że takie koszty zostały już wcześniej zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, pozwala to na dwukrotne rozliczenie pewnych wydatków w rachunku podatkowym.

Przepisy zawierają katalog wydatków kwalifikujących się do ponownego rozliczenia w ramach ulgi. Jedna z grup odnosi się do usług doradczych, opinii, ekspertyz, a także nabycia badań naukowych, świadczonych przez jednostkę naukową w rozumieniu przepisów o zasadach finansowania nauki.

W dniu 19 grudnia 2017 r. WSA w Łodzi, w sprawie I SA/Łd 914/17, wydał wyrok dotyczący zakresu stosowania ulgi B+R. Stwierdził w nim, że z uwagi na językowe brzmienie art. 18d ust. 2 pkt 3) ustawy o CIT, zakresem ulgi są objęte usługi doradcze, ekspertyzy i opinie niezależnie od tego czy świadczone są przez jednostkę naukową. Jej obecność jest wymagana wyłącznie w przypadku wydatków z tytułu nabycia wyników badań naukowych.

Wyrok jest wprawdzie wciąż wyrokiem nieprawomocnym bez opublikowanego uzasadnienia. Niemniej jednak wygląda na to, że dotyczy istotnych konsekwencji praktycznych – może prowadzić do zaliczania do kosztów kwalifikowanych nie tylko wydatków na pracowników zatrudnionych na umowach o pracę lub zlecenie, ale i tych rozliczających się z podatnikiem w drodze świadczenia usług przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą. Będziemy śledzili dalsze losy tego postępowania i poinformujemy Państwa niezwłocznie o wszelkich postępach.

Przychód należny powstaje w momencie zawarcia umowy, niezależnie od daty wymagalności roszczenia

NSA w sprawie II FSK 2815, analizując postanowienia umowy sprzedaży udziałów, uznał, ze przychód należny powstaje w momencie zawarcia umowy. Sąd wskazał przy tym, że dla celów ustalenia daty powstania przychodu należnego nie są istotne postanowienia umowy, a w szczególności nie jest istotna data wymagalności roszczenia z tytułu takiej umowy.

Istotne jest jedynie to, zdaniem NSA, czy dany przychód przysługuje zbywcy, natomiast kwestie wymagalności roszczeń oraz ich skutki znajdują się poza obszarem analizowanych kwestii.

Wcześniejsze rozwiązanie umowy najmu – kara umowna jako koszt uzyskania przychodów

NSA rozpatrywał sprawę podatnika, który prowadził sieć kawiarni w wynajmowanych lokalach. Podatnik niejednokrotnie, w związku z prowadzoną działalnością, podejmuje decyzje o wcześniejszym rozwiązaniu umowy najmu (przed upływem jej podstawowego okresu) i poniesieniu z tego tytułu kary umownej. Z jego perspektywy biznesowej, ma to być działanie zapobiegawcze wobec dalszego ponoszenia strat w przypadku lokalu nie utrzymującego zakładanych poziomów rentowności. Każdorazowo wartość uiszczanej kary umownej jest niższa niż wartość prognozowanych strat z tytułu utrzymywania nierentownej lokalizacji.

W ramach wydawanej interpretacji indywidualnej organ podatkowy nie zgodził się z podatnikiem i uznał, że tego rodzaju wydatki nie powinny stanowić kosztów uzyskania przychodów. Sprawa trafiła przed NSA, który przyjął jednak stanowisko korzystne dla podatnika.

NSA wskazał, że za koszty uzyskania przychodu należy uważać takie wydatki, których poniesienie przez podatnika było spowodowane racjonalnym dążeniem i obiektywną możliwością osiągnięcia przychodu (lub zachowania albo zabezpieczenia tego źródła) i które nie zostały wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Zdaniem NSA, w przypadku odszkodowań, kar umownych i innych wydatków wynikających z odstąpienia przez podatnik od umowy należy uznać, że wykazują one związek z przychodami, wówczas gdy podatnik ma na uwadze możliwość osiągnięcia, choćby nawet potencjalnie jakiegoś przychodu, czy to z określonej innej transakcji, czy też na skutek redukcji kosztów pośrednich, czyli ogólnych, dotyczących całej działalności. Należy zatem, zdaniem NSA, oceniać w tym przypadku racjonalność określonego działania dla osiągnięcia przychodu.

Podkreślił przy tym, że tam, gdzie występują koszty pośrednio związane z przychodami oraz dotyczące całokształtu działalności podatnika, można w przypadku zapłaty kar umownych powiązać je z zabezpieczeniem źródła przychodu. Uzasadniając swoje stanowisko NSA odwołał się również do uchwały NSA z dnia 25 czerwca 2012 r., II FPS 2/12, traktującej o racjonalności wydatków w kontekście zaliczania ich do kosztów uzyskania przychodów.

Podobne stanowisko zajął NSA w wyroku z 7 września 2017 r. (II FSK 2054/15).