Blog

Advicero Nexia
Strona główna / Blog / Ładowanie samochodów elektrycznych jako usługa

Ładowanie samochodów elektrycznych jako usługa

Istota świadczenia

Pojawienie się samochodów elektrycznych niesie za sobą wątpliwości co do prawidłowej kwalifikacji czynności ich ładowania w ujęciu prawnopodatkowym na gruncie przepisów ustawy o VAT. Wątpliwości dotyczą ujęcia czynności ładowania jako dostawy towarów, czy jednak należy je traktować jako świadczenie usług. W interpretacjach indywidualnych pojawia się podejście organów podatkowych do uznania udostępniania stacji ładowania samochodów elektrycznych jako dostawy towarów. Organy uzasadniają to tym, że z art. 2 pkt 6 ustawy o VAT wynika, że energia jest towarem, więc w związku z jej sprzedażą mamy do czynienia z dostawą towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, a nie ze świadczeniem usług z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT. Organy wskazują, że z perspektywy użytkownika samochodu elektrycznego najbardziej istotne jest naładowanie pojazdu, czyli pobranie odpowiedniej ilości energii niezbędnej do jego napędu (por. interpretacje indywidualne o sygn. 1462-IPPP1.4512.120.2017.1.AK; 0114-KDIP4.4012.148.2018.1.AKO).

Dostawa czy usługa?

Jednak zdaniem sądów administracyjnych, stacja paliw, umożliwiając ładowanie pojazdu elektrycznego świadczy kompleksową usługę, której nie należy uznawać za dostawę energii elektrycznej. Orzecznictwo sądów wskazuje, że zgodnie z ustawą o elektromobilności i paliwach alternatywnych, ładowanie samochodu elektrycznego jest to usługa i należy oferowane świadczenie opodatkować jak usługę. W przypadku, gdy transakcja składa się z zespołu świadczeń i czynności, należy wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności, w jakich jest ona dokonywana, w celu określenia, po pierwsze, czy chodzi o dwa lub więcej świadczeń odrębnych, czy też o świadczenie jednolite. Należy stwierdzić istnienie jednego głównego świadczenia, jeżeli czynności wykonane przez podatnika na rzecz klienta są ze sobą tak ściśle związane, że obiektywnie tworzą jedno niepodzielne świadczenie gospodarcze, którego podział miałby charakter sztuczny. Co do zasady bowiem, każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji gdy jedno świadczenie obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia kilka świadczeń, nie powinno być ono sztucznie dzielone dla celów podatkowych. W związku z tym, z ekonomicznego punktu widzenia świadczenia nie powinny być dzielone dla celów podatkowych wówczas, gdy tworzyć będą jedno świadczenie kompleksowe, obejmujące kilka świadczeń pomocniczych. Jeżeli jednak w skład tego świadczenia złożonego wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu świadczenia kompleksowego. Nie ma znaczenia subiektywny punkt widzenia dostawcy lub odbiorcy świadczenia. Istnienie jednego świadczenia złożonego nie wyklucza zastosowania do poszczególnych jego elementów odrębnych cen. Jeżeli dwa lub więcej niż dwa świadczenia (czynności) dokonane przez podatnika na rzecz konsumenta są tak ściśle związane, że obiektywnie tworzą w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter, to wszystkie te świadczenia lub czynności stanowią jednolite świadczenie do celów stosowania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Świadczenie takie, jeśli może zostać uznane za świadczenie o charakterze złożonym, podlega opodatkowaniu jednolitą stawką podatku od towarów i usług, właściwą dla świadczenia podstawowego, głównego.

Orzecznictwo wskazuje, że w sytuacji gdy w sprawie nie jest sporna okoliczność, iż wskazane przez świadczenia stanowią jedną czynność, podlegającą opodatkowaniu, objęte jest to świadczeniem głównym, tj. udostępnieniem szybkiej ładowarki ze wsparciem technicznym w celu naładowania pojazdu, to jest świadczenie usług.

Nie ulega wątpliwości, iż celem świadczenia nie jest oferowanie przez Spółkę energii elektrycznej, ale udostępnienie urządzeń pozwalających na szybkie naładowanie pojazdów. Okoliczność, że energia jest towarem w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, nie oznacza, że w każdym przypadku wykorzystania energii do wykonania usługi będziemy mieli do czynienia z dostawą towaru, jako świadczeniem głównym.

Zaskakująca konkluzja

Posiadacze samochodów oczekują łatwego dostępu do usługi szybkiego ładowania akumulatora samochodu elektrycznego, a sama energia elektryczna odgrywa w tym procesie drugorzędna rolę. Stanowisko to jest tym bardziej trafne, gdy weźmiemy pod uwagę powszechną dostępność do energii elektrycznej, co jednak bez urządzeń pozwalających na szybkie ładowanie w stworzonych w tym celu punktach nie pozwala na szybkie naładowanie akumulatora pojazdu elektrycznego i efektywne wykorzystanie pojazdu.

Tym samym brak jest podstaw do stwierdzenia, że ładowanie pojazdu stanowi świadczenie dodatkowe w stosunku do świadczenia głównego, jakim w ocenie organów podatkowych jest dostawa energii elektrycznej. Dostawa energii elektrycznej nie stanowi bowiem dla klienta celu samego w sobie, lecz służy skorzystaniu w jak najlepszy sposób ze świadczenia głównego, jakim jest szybkie ładowanie pojazdu przy wykorzystaniu specjalistycznych urządzeń, w które będą wyposażone prowadzone stacje ładowania. Celem świadczenia nie jest zatem oferowanie energii elektrycznej, ale zaawansowanych technicznie urządzeń ładowania, w które są wyposażone punkty ładowania.

Świadczenie ładowania jest pojęciem szerszym niż sprzedaż energii, sam dostęp do energii elektrycznej ma znaczenie, ale to nie pobór energii elektrycznej jest dominującym elementem świadczenia, ale sposób tego poboru (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 marca 2019 r., sygn. III SA/Wa 1835/18; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dani 6 czerwca 2018 r., sygn. III SA/Wa 3071/17).

Nie zawsze

Powyższe rozróżnienie nie znaczenia dla obciążania takiej transakcji podatkiem akcyzowym. Zgodnie z ustawą o podatku akcyzowym, akcyzą opodatkowana jest sprzedaż energii elektrycznej na terytorium kraju nabywcy końcowemu, czyli mowa o podmiocie, który nabywa energię elektryczną, nieposiadający koncesji na wytwarzanie, przesyłanie, dystrybucję lub obrót energią elektryczną w rozumieniu przepisów Prawa energetycznego. Akcyza nie opodatkowuje usług, stąd opisany wyżej problem VAT tu się nie pojawia.  W takiej sytuacji podatnikiem akcyzy od energii elektrycznej zobowiązanym do jej rozliczenia jest podmiot sprzedający energię elektryczną nabywcy, który jest konsumentem kupującym energię, żeby ją zużyć na własne potrzeby. Z kolei obowiązek podatkowy powstaje z momentem wydania energii elektrycznej nabywcy końcowemu. W związku z czym, obowiązek podatkowy w zakresie akcyzy w przypadku ładowania samochodów elektrycznych na stacji powstanie z chwilą przesłania energii elektrycznej do akumulatorów zainstalowanych w samochodzie. Zaś obowiązek rozliczania akcyzy leży po stronie sprzedawcy energii jako podmiotu prowadzącego stację ładowania.