Blog

Advicero Nexia
Strona główna / Blog / Kolejny wyrok WSA w sprawie określenia wysokości limitu dotyczącego kosztów finansowania dłużnego – WSA w Warszawie, sygn. III SA/Wa 2591/19

Kolejny wyrok WSA w sprawie określenia wysokości limitu dotyczącego kosztów finansowania dłużnego – WSA w Warszawie, sygn. III SA/Wa 2591/19

Sprawa dotyczyła polskiej spółki kapitałowej, działającej w branży energetyki odnawialnej i zajmującej się produkcją oraz sprzedażą energii elektrycznej w farmach wiatrowych. W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, spółka zaciągała różnego rodzaju zobowiązania finansowe od podmiotów zarówno powiązanych, jak i niepowiązanych ze spółką. Z tego tytułu spółka zobowiązana była do płacenia odsetek od zaciągniętych pożyczek oraz kredytów.

W związku z wątpliwościami co do sposobu określenia wysokości limitu dotyczącego kosztów finansowania dłużnego, ponad który ww. ponoszone przez nią koszty nie będą dla niej stanowić kosztów uzyskania przychodu, spółka wystąpiła z wnioskiem o interpretację do Dyrektora KIS. Spółka stanęła na stanowisku, że zgodnie z art. 15c ustawy o CIT maksymalna wysokość kosztów finansowania dłużnego, jakie ma prawo do rozpoznania w danym roku podatkowym jako koszty uzyskania przychodów w podatku CIT, jest sumą:

– kwoty poniesionych kosztów finansowania dłużnego w roku podatkowym w maksymalnej wysokości 3.000.000 zł; oraz

– nadwyżki kosztów finansowania dłużnego ponad ww. limit 3.000.000 zł – do wysokości, w której nie przewyższa ona 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce (a) sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad (b) sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów w podatku CIT odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a – art. 16m ustawy o CIT oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Uzasadniając swoje stanowisko spółka zwróciła uwagę, że zarówno w treści art. 15c ust. 14 pkt 1 ustawy o CIT, jak i art. 15c ust. 1 ustawy o CIT jest zawarte sformułowanie „w części”. Tym samym, do wyliczenia nadwyżki kosztów finansowania dłużnego, która nie podlega zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w podatku CIT, należy brać pod uwagę wartość nadwyżki tych kosztów ponad 3.000.000 PLN, przyrównaną do 30% kwoty opisanej w art. 15c ust. 1 ustawy o CIT.

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznał stanowisko wnioskodawcy za nieprawidłowe. Argumentacja organu była następująca (cyt.): „30% EBITDA wyznacza limit nadwyżki kosztów finansowania dłużnego nad odpowiadającymi rodzajowo tym kosztom przychodami. Do wysokości 3 mln zł kwoty takiej nadwyżki przepisu się nie stosuje. Jeżeli zatem, przykładowo 30% EBITDA odpowiada kwocie 4,5 mln zł, to każde przekroczenie wartości nadwyżki kosztów finansowania ponad tę kwotę powoduje obowiązek wyłączenia wartości odpowiadającej temu przekroczeniu z kosztów uzyskania przychodów. Jeśli zaś 30% EBITDA jest niższe niż 3 mln zł, to ewentualna nadwyżka kosztów finansowania dłużnego nad odpowiadającym rodzajowo tym kosztom – do wysokości 3 mln zł – podlega zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów.”

Tym samym w ocenie organu kwota nadwyżki kosztów finansowania powinna być zaliczana do kosztów podatkowych w oparciu o jedną z dostępnych formuł, traktowanych rozdzielnie – górną granicę wysokości kosztów wyznacza 30% EBITDA, albo kwota 3 mln zł, w zależności od tego, która z tych kwot jest wyższa.

Wnioskodawca, nie zgadzając się z rozstrzygnięciem organu podatkowego, wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

Sąd stanął na stanowisku, podobnie jak skarżąca, że kwotę 3.000.000 zł należy traktować jako wartość, o którą należy obniżyć nadwyżkę kosztów finansowania dłużnego zgodnie z art. 15c ust. 3 ustawy o CIT na potrzeby art. 15c ust. 1 ustawy o CIT, do której zastosowane zostanie 30% EBITDA. Stosowanie ograniczenia w zakresie zaliczenia wydatków finansowych do kosztów nie będzie miało zastosowania do nadwyżki finansowania dłużnego, w części nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 3.000.000 zł. Natomiast w odniesieniu do nadwyżki ponad ww. kwotę skarżąca będzie uprawniona do zaliczania w całości do kosztów uzyskania przychodów o ile nadwyżka kosztów finansowania dłużnego nie przewyższy 30% kwoty odpowiadającej sumie przychodów ze wszystkich źródeł przychodów, pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych (w roku podatkowym) do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych o których mowa w art. 16a-16m ustawy o CIT oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

W związku z tym Sąd podzielił stanowisko podatnika, że limit kosztów finansowania dłużnego należy wyznaczać jako 3 mln złotych plus 30% EBITDA.